WWF-Türkiye (Doğal Hayatı Koruma Vakfı), her geçen yıl daha büyük sel felaketleriyle karşılaşmamızın ardındaki ana etkenleri, nehirlerin doğal yapılarının bozulması, nehir yataklarıyla deltalardaki şehirleşme ve yoğun yağışları yukarı havzalarda emerek kontrol eden bitki örtüsünün azalması olarak açıkladı.

Doğal bir sünger işlevi gören taşkın düzlükleri, sel sularını ilk aşamada hızla emip yavaş yavaş salarak ve suyun bir kısmını yeraltı sularına aktararak selin büyüklüğünü azaltıyor. Nehrin kanallaştırılması yoluyla, taşkın düzlüklerinin nehir yatağıyla bağlantılarının kesilmesi sellerden kaynaklanan yıkıcı etkiyi artırıyor. Su havzalarının yukarı kesimlerinde suyu tutan ormanların azalması sonucu artan ve taşkın düzlüklerinin engellemediği su, ciddi bir tehdide dönüşüyor.

Seddeleme ve nehir ıslahı çalışmaları, nehrin aşağı kesimlerinde yaşayan insanların, koruma önlemlerine fazla güvenerek taşkın düzlüklerine ve deltalara yerleşmelerine sebep oluyor. Ancak, son yıllarda yaşanan iklim değişikliğiyle şiddeti giderek artan yağışlar sonucu oluşan büyük seller, bu tip uygulamaların yetersiz kalabileceğini gösteriyor. Sel sorununa çözüm olarak, barajların artırılması ya da setlerin yükseltilmesi önerilse de, uzun vadede bu çözümler yeterli olmuyor. Bir taşkın kontrol yapısı zamanla işlevini yitirdiği ve işlevini yapamaması sonucu güvenli olduğu sanılan yerleşimlerde daha büyük felaketlere yol açabildiği için WWF-Türkiye, çözümün, koruma yapılarının artırılması değil, “ekolojik sel kontrolü” olduğunu belirtiyor.
Kaynak:http://www.wwf.org.tr/