İsyan ediyorummmmmmmmmmmmmm

Yeter ama artık. Sanki ben bu dünyaya gelmedim. Başkaları benim hayatımı yaşıyor.

Evet isyan ediyorum doğru. Kime mi? Ne yazık ki aileme. Doğru duydunuz aileme. Ama öyle şeyler yapıyorlar ki kızmamak mümkün değil. Sürekli benim her hareketim veya her sözüme karışıyorlar. Daha dün mesela, arkadaşımla dövme yaptırmaya karar verdik. Hani şu kına ile yapılanlardan. Çünkü normaline asla ve asla izin vermeyeceklerini çok iyi biliyorum da bari 15 gün içinde çıkanı olsun yaptırayım hevesimi alayım diye düşündüm. Aman Tanrım ya. Neymiş efendim ben nasıl çocukmuşum. Millet ne dermiş, okula dövmeli mi gidecekmişim. Ama herkes yaptırıyor diyorum okulda herkesin dövmesi var neredeyse diyorum. Vücudun zarar görür diyorlar. Ama gelinler neden kına gecesi yapıyorlar o zaman diyorum. Suratıma öyle bir bakıyorlar ki anlıyorum aslında bu “cevabı yok, ben istedim öyle” bakışı…

Geçen hafta pantolon almaya gittik. Beli düşük, bol bir kot almak istiyordum. Yine olay oldu. Neden belimi düşürüyormuşum. Böbreklerim varmış orada. Üşürmüşüm. Belim tutulurmuş. Yok daha neler artık. O zaman düşünüyorum bu sene dünyadaki bütün kızlar gelecekte böbrek hastası olacaklar. Boynuma ip bağlıyormuşum boğulurmuşum. Daha yaşım küçükmüş, arkadaşlarımda hafta sonu sinemaya gidemezmişim. O kitabı okuyamazmışım.

Aman hangi birini söylesem ki. Diyeceğim neden bu büyükler bu kadar çok işimize karışıyorlar ki? Hakikaten hiç mi bir şey bilmiyoruz biz. Ben onu denemezsem bunu böyle yapmazsam hayatı nasıl öğreneceğim ki? Ben kendime zarar vermek ister miyim hiç? Boynuma bağladığım ip eğer beni boğacak kadar sıkıysa hemen çıkarabilirim mesela. Bunu düşünebilecek yaştayım. Eğer dövme vücuduma çok zarar verecekse yaptırmam ama kına ile yapılanı son derece zararsız ve 10 gün gibi bir sürede çıkıyormuş. Ne zararı olabilir ki?

Benim de ayrı bir kişilik olduğumu arada sırada unutuyorlar gibi sanki. her şeyi onların istediği gibi yapmam mümkün değil ki. Ben de kendime göre bir düzen kuruyorum. Arkadaşlarım kendi kafama uygun ve hepsini de çok seviyorum. Sırf onların gözleri tutmadı diye benden onlarla konuşmamı nasıl bekliyorlar. Benimde bir yaşantım var. İşte bu yüzden isyan ediyorum. Haksız mıyım ama?

Ama benim ailem benim üzerime bu kadar düşmezlerdi.

Ne zaman ki 16 yaşındaki ağabeyim babamdan gizli gece arabayı aldı, arkadaşlarıyla turlamaya çıktı. Gece 10.30 da  eve gelen o telefonla kalbinin bir an durduğunu hissettiğim annem çığlıklarla hastaneye koştu işte o zamandan beri hem ağabeyime hem de bana daha bir düşkün oldular.

O zaman hissettim ki annelik  demek ki böyle bir şey. Sanki onun canından bir şeyler kopmuş gibiydi. O zamandan beri ben de annemin ve babamın kıymetini sanki biraz daha fazla anladım.

Onları çok seviyorum, ama arada sırada isyan ediyorum o başkaaaa . O isyanlar da benim yaşımla ilgili sanırım.