Bu senaryonun film haline gelebilmesi için bir dizi mucize daha gerekliydi. Ve onların da hepsi gerçekleşmiş. Ama böylesi güzel bir filmi anlatmak kolay değil, siz en iyisi izleyin.

Ümit Ünal’ın herhalde yılın en iyi senaryosu ödülüne son derece layık senaryosu, bu klasik masalların yeni yorumlarını başarılı biçimde iç içe örmüştür. Ama elbette bu yetmez. Bu senaryonun film haline gelebilmesi için, bir dizi mucize daha gerekliydi. Ve onların da hepsi gerçekleşmiştir. Başta Ümit Ünal ve Kudret Sabancı, en azından birer filmleriyle tanıdığımız iki yönetmen, peşlerine ilk sinema filmlerini yapan üç genci daha takmış ve olağanüstü bir iş çıkarmışlardır. Beş yönetmenli bir filmde nasıl böylesine bir üslup bütünlüğü sağlandığı, kolay yanıtlanamaz bir soru olarak kalacak Hep deniyor ya, güzel İstanbul’u dekor olarak kullanan filmler yapalım, bu kenti dışarda tanıtalım diye. İşte size nefis bir örnek. Bu kent hiçbir filmde bu denli büyüleyici olmadı, mekanları hikayeyle bu kadar iç içe kullanılmadı. Üstelik yalnızca bilinen mekanları değil, zindanlarından terkedilmiş duran Şişhane’deki metro tünellerine, gecenin içinde bir mücevher gibi ışıl ışıl yanan Haydarpaşa garından eski Osmanlı köşklerine dek... Ve de "casting" ve oyuncular. Onları teker teker anlatmaya satırlar yetmez. Ve eski melodramlardan gelip çağdaş bir kılığa bürünmüş insan ilişkileri. Ve de, gizemli küçük kız motifiın sanırım ilk kez kullandığı, yüreğe dokunan, belleğe yerleşen bir hüzün simgesi... Yok, yok. Böylesi bir güzel filmi anlatmak kolay değil. Siz en iyisi kendiniz bir zahmet izleyin!
Kaynak:Sabah 12 Mart 2005