RemziBey Mahallesinde oturan küçük bir aile vardı. Diğer mahalle sakinlerine göre çok sakindiler Saat sekizi gösterdiğinde Makbule Hanım yemeklerin hepsini pişirdi. Gazeteyi gözden geçirdi. Yaşlı bir kadındı, gözlüklerini yavaşça sehpaya koydu. Kapı zilinin çaldığını fark etti. Yorgun bedeniyle kapıyı açmaya koyuldu. Oğlu hikmet gelmişti. Elinde biraz yiyecek vardı. Makbule Hanım buruk sesi ile
oğluna seslendi;

-Terliklerini giy oğlum, üşüteceksin yine.

-Tamam annem giyerim.

-Masaya otur oğlum!

- Tamam annem.

Hikmet uykulu gözleri ile yavaşça masaya oturdu annesinin yemeklerini sabırsızca yemeye başladı Makbule Hanımda yemeğini yemiş örgü örmeye koyulmuştu bile, ortalığı sessizlik bürüdü. Birden Makbule Hanım oğluna:

-Oğlum yaşlandım artık kıyıda köşede biraz param var. Bugün aklıma Çanakkale’ye gitmek geldi. Yalnız gidemem biliyorsun şekerim var. Fakat çok istiyorum, beni Çanakkale’ye götürür müsün oğlum? Makbule Hanım yutkundu sonra, bir bardak su getirdi oğlu.

-Tamam anne sen istersin de ben götürmez miyim? ama senden korkuyorum.

-Ölürsem orada ölürüm oğul,

- Öyle deme anne sen olmayınca ben ne yaparım?

Daha sonra hikmet uykuya daldı kanapenin üzerinde Makbule Hanım bir battaniye alıp Hikmetin üzerini örttü saçını yavaşça okşadı. Makbule Hanım titreyen elleri ile ışıkları söndürdü yarın yola çıkacaklardı. Onun valizi çoktan hazırdı halbuki sadece bir kolye vardı o valizin içinde sabah yola çıktılar. Hikmet çok tereddütlüydü.

Öğleye karşı vardılar. Annesi bir garip olmuştu oğlu annesini hiç böyle görmemişti. Annesi yavaşça bavulu açtı. Hikmetin dikkatini bavulun içini boş olduğu çekti. Ama annesi bir kolye çıkardı içinden ve o kolyeyi   oğluna verdi.

-  Bunu bana babam verdi oğlum!O da Mehmetçikti.Annemi ve beni bırakıp yola çıktı. Sordum anneme babam nereye gidiyor diye yarın gelecek kızım dedi.Bir daha sordum sonra bir daha ama yarınlar hep sürüp gitti. Kolyenin kıymetini bil!

Annesi denize öyle baktı ki oğlu çok şaşırdı. Annesinin gözlerinden göz yaşları dökülüverdi.

- Anne sen ağlıyorsun.

 - Ben ağlasam ne olur oğul yıllar önce seller gibi kan aktı bu şehirde.

Annesi anıtlardaki yazılardan elini gezdirdi annesi birkaç saniye sonra fenalaştı
oğluna sessizce: ağlama oğul ben dayanamam ama anneni unutma olur mu? 

-Olur anne olur.
Hikmet acıyı ilk burada hissetti Çanakkale’yi burada öğrendi.

Yazan:DAMLA PİRLİ