O gün Kurban Bayramı’ydı. Kurban kesmeye gitmiştik. Ben ilk defa koyunun kesildiğini görüyordum.
Koyun yanımıza geldiğinde adeta bir kuş gibi çırpınıyordu. Cinayet işlenmiş bir ortama benzeyen bu yer beni ürkütüyordu. Gelirken yeşillikle dolu olan bu yer şimdi, renksiz olmuştu. Başladılar besmele çekmeye…
 Koyunun ayaklarını tuttular. Acımasın diye. İyi de onu kesiyorsunuz. Nasıl canı acımasın? O an içim cızladı. Koyunun içinden minik bir yavru çıktı.  Ama ölü. Koyunun kanının durduğu çukura, minik yavruyu da attılar.
O sırada en sevdiğim hayvan olan, köpek geldi. Çukurun içine dalıp kanı emdi. Ve yanında yavruyu da. En sevdiğim hayvan düşmanım olmuştu. Babamın yanına koştum. Ve haykırdım:
-O YAŞAYABİLİRDİ! 
Babam “Ne oldu Haluk?”dedi. Ben gözlerim yaşla dolu “Koyunu ve yavrusunu biz öldürdük!” dedim. Babam “Bu doğanın kanunudur.” dedi.
Eve gittik. Annem eti pişirdi. Sofraya koydu. Yemedim. Ete baktığım her an, koyun aklıma geliyordu. Bunca zaman yediğim etler, meğer ki koyunmuş.
Dışarı çıktım. Ve bir köpek gördüm. Önce ben sonra birkaç çocuk taş attık. Köpek taş yağmuruna tutulmuştu. Bütün hıncımı ondan aldım. Bir gün boyunca bu kadar olay yaşadım. İki gün sonra her şeyi unuttum. Ben bendim. Ben eski bendim. Ben Haluk’tum.
Ama hayır! Unutamadım. O minik yavru gözlerimin önünde eridi. Bir karar verdim.

BU DOĞANIN KANUNUDUR

Gönderen:Haluk DEMİR
Muazzez Karaçay İlköğretim Okulu
5/A Sınıfı Öğrencisi